مجاهدین قطعا یکی از گروه های ذینفع در انقلاب 57 بر ضد رژیم شاهنشاهی بودند و این شاید اولین دلیل نفرت بعضی از مردم از سیاست های مجاهدین است.
موج دوم نفرت شاید از بمب گذاری ها و حرکت های چگوارایی آنها در سال های 60 تا 63 بود.
مسیری که توسط اینان طی شد شاید جبر تاریخی و شاید دامی بود که حکومت برای آنان پهن کرده بود:
بازی خشونت .بازی که شاید باید توسط آنها طی می شد تا درس عبرتی برای بقیه باشد.
تا پیش از سال 65 شاید مستقل ترین سازمان بودند.
اما در سال 65 هنگامیکه رهبر اینان از فرانسه به عراق رفت اولین بده بستان پشت پرده شکل گرفت:
حکومت ایران در راستای صدور انقلاب اسلامی از حزب اعلای انقلاب اسلامی به محوریت خاندان حکیم حمایت میکرد و این حزب از پوشش کامل سپاه قدس برخوردار بود.صدام نیز در مقابل از این سازمان حمایت کرد و شروع به تسلیح این سازمان در مقابل حکومت ایران کرد.
حرکتی که سومین موج نفرت از مجاهدین را آفرید
اما بده بستان دوم پس از ورود آمریکا به عراق بود
آنجا که آمریکا و اروپا با قرار دادن این سازمان در لیست سازمان های تروریستی پس از چندین سال !!!!در مقابل از حکومت ایران کمک هایی را در افغانستان دریافت کردند.
امروز شاید بده بستان سومی در کار است که چراغ خاموش بعضی از کشورها هم گویای همین است
اما
بدرستی امروز دفاع جنبش سبز از جلوگیری از قتل عام در اشرف نه دفاع از عملکرد مجاهدین در طول این سالها که دفاع از جان انسانهایی است که اگر هم مرتکب جنایتی شده باشند می باید در دادگاهی بیطرف محاکمه شوند و نه اینکه پیش از صدور هر حکم و دفاعیه ای به رگبار بسته شوند.
اما چیزی که امروز بیش از پیش عذاب آور است سکوت نهادهای حقوق بشری است.
در روز 19 فروردین و در 5 ساعت 33 نفر در این شهر کشته شدند که با توجه به مدت آن از کشته های هواداران بگبو و واتارا در ساحل عاج بیشتر است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر